Lieve mensen,

De allerbeste wensen voor 2018: gezondheid, geluk en gerechtigheid voor iedereen!

In 2017 gingen we al weer ons zesde jaar in Ethiopia in. Ondanks dat we veel missen (familie; vrienden; fietsen; lekker brood) hebben we het nog steeds prima naar onze zin in Addis.

Ik, Ineke, werk nog met plezier op de Nederlandse school, elk jaar begin ik weer met een andere groep VO-ers: leerlingen komen en gaan. Momenteel heb ik vijf leerlingen, drie brugklassers, en een leerling in twee en een in drie VWO. Ze zijn weinig gemotiveerd om naast (en na) hun drukke dagschool nog Nederlandse les te volgen, dus voor mij extra uitdaging om ze er bij te houden. Ook het lerarenteam is elk jaar anders, dat is elk jaar weer wennen. Ik ben blij dat ik naast het reguliere schoolwerk mijn inburgeringscursussen heb. Oprecht gemotiveerde volwassen leerlingen die de taal willen leren, en niet alleen omdat ze een examen moeten halen voordat ze naar Nederland mogen gaan.

Kerst op Alemachen: alle kinderen een zak met kadootjes

Naast mijn betaalde werk blijf ik actief als vrijwilligster bij kindertehuis Alemachen, en natuurlijk als “Chorleiterin” oftewel dirigente van ons kleine Duitse koortje. Dat laatste blijft erg leuk om te doen, al is hier het komen en gaan, vooral dat laatste, van koorleden wel echt een probleem. In het algemeen is het vertrek van vrienden en bekenden een steeds groter punt nu we hier al zo lang in het land zijn. De meeste expats blijven niet langer dan drie of vier jaar.

Ineke wordt 60 !

Een hoogtepunt dit jaar was natuurlijk mijn zestigste verjaardag: naast de kinderen waren Ank en Erik, en zoon Dave bij ons op bezoek om dat met ons te vieren. We hebben een groot feest georganiseerd en daarna samen op vakantie geweest naar het noorden. Later het jaar kwamen ook Henk en Helmien nog: weer samen op stap, nu naar het zuiden. (o.a. vogels kijken).

Voor mij, Gerrit, was 2017  het jaar waarin ons project, Horti-LIFE, op volle stoom is gekomen. In juni hebben we een evaluatie gedaan van onze voorlichtingsgroepen waaruit bleek dat zowel de opbrengsten- als de netto inkomsten per ha meer dan dubbel waren voor de boeren die ons advies hadden opgevolgd. Daarbij hadden ze veel minder pesticiden per kg product nodig. Vanaf september zijn 135 groepen (met 4.000 leden) begonnen aan een tweede cyclus; bij de open dagen die we in april gaan organiseren hopen we 10.000 boeren en experts te verwelkomen.

Trotse boerin toont haar peperoogst

Afgelopen jaar hebben we het ministerie van landbouw geholpen een tuinbouw strategie te schrijven. In oktober is die gelanceerd en de week daarna heeft de minister ons gevraagd of we een ontwerp kunnen maken voor een nieuwe, gespecialiseerde tuinbouw-voorlichtingsdienst. Daar zouden zo’n 800 mensen moeten werken. We zijn er druk mee ; of het echt wat wordt, blijft een vraag (het kost 5 miljoen per jaar) maar het is leuk er aan te werken. We hopen dat de nieuwe organisatie mid-2019 in de steigers gezet kan worden.

In 2017 hebben we ook 18 contracten gesloten met bedrijven die diensten leveren aan de tuinders waar we mee werken; zaad- en pesticiden handelaren, loonwerkers (ploegen; spuiten); micro-financieringsclubs of contractteelt. Het werk met vijf landbouwpraktijk- scholen vordert gestaag; ze hebben nu bijna allemaal praktijkvelden waar studenten de geleerde vaardigheden kunnen toepassen. Het trainen van de leraren gaat ook lekker.

Helaas schiet de samenwerking met het ministerie op het gebied van wet- en regelgeving t.a.v. pesticiden niet echt op. De materie is complex en de besluitvaardigheid van het directoraat is minimaal. Soms komt dat door een gebrek aan kennis; soms door een gebrek aan stimulansen. Zelfs een directeur op het ministerie verdient niet meer dan 200 Euro per maand en daar kan je in Addis erg moeilijk van rond komen.

Het werk is dus motiverend en interessant; ondanks de frustraties door de bureaucratie en incompetentie. Dit jaar moet er nog een tandje bij met nog meer groepen boeren en het ondersteunen van vier universiteiten. In 2018 zal het project geëvalueerd worden door externe experts. In mid-2019 zou een volgende fase van start kunnen gaan, met als belangrijkste doel het ondersteunen van het opzetten van de nieuwe tuinbouwvoorlichtingsdienst.

Priester voor zijn rotskerk in Tigray

Gelukkig ging 2017 niet alleen over werk; we hebben ook een reeks fijne, korte vakanties gehad. Ineke noemde er al twee. In het voorjaar een wandelvakantie in Tigray, o.a. om rots-kerken te bewonderen. Onze zomervakantie in NL was kort en prettig; inclusief het bezoek aan Jenne Jan in Polen. Met de kerst waren we met de kinderen in de Seychellen; inderdaad bizar mooie stranden.

Ook voor de kinderen was 2017 een goed jaar. Rienke combineerde twee banen (bij de gemeente Amsterdam en bij een adviesbureautje) maar begin december heeft ze beiden opgezegd; ze wil de eerste vier maanden van 2018 doorbrengen in Afrika. Ze zit nu in Kampala (Oeganda), waar ze mee wil werken in een organisatie de spellen gebruikt om ontwikkeling te stimuleren.

Jenne Jan heeft in Polen zijn draai gevonden als Oost-Europa correspondent voor de Volkskrant. Daarnaast wil hij een boek schrijven over Klaas de Jonge die in de jaren ’80 voor de gewapende tak van het ANC werkte (en die vooral bekend werd omdat hij aan de Zuid-Afrikaanse politie wist te ontsnappen door de Nederlandse ambassade in te vluchten, waar hij twee jaar heeft gezeten).

Tot zover, laat van je horen. Of beter nog; kom naar Addis!

Beste mensen, hoog tijd voor een update.

Gerrit

In januari 2016 meldden we al dat ik, Gerrit, een soort epileptische aanval had gehad tijdens onze kerstvakantie in Noord Ethiopië. Na een paar onderzoeken concludeerde de neuroloog dat er was geen schade was te vinden, en ook niet wat oorzaak zou kunnen zijn. “Als er binnen drie maanden geen tweede aanval komt, dan is het verder niks”. Als troost: 1 op de 200 mensen krijgt zo’n éénmalige aanval.

Ruim een maand ging het ook prima, maar daarna kreeg ik last van een vreemd soort lichtheid in mijn hoofd. Soms was het zo erg dat ik niet naar mijn werk kon. Ik had het gevoel dat het met mijn evenwichtsorgaan te maken had. Meer dan een gevoel was dat niet; er was geen enkel patroon te ontdekken wanneer het zich voordeed en waarom.

Ik had al een afspraak met de duizel-poli in Ede voor in de eerste week van onze zomervakantie, toen ik het briljante idee kreeg toch maar een nieuwe bril te kopen. De vorige was namelijk een paar maanden daarvoor door de honden kapot gebeten. Vanaf het moment dat ik de bril op deed waren de symptomen voor 95% verdwenen! Ik kon al die tijd prima zien, maar ergens ging het dus toch fout in de “bedrading”. Ik denk nog steeds dat het iets met mijn evenwichtsorgaan te maken heeft; de 5% die er nu nog is komt boven als ik lang in een auto zit op bochtige wegen. Al met al een vreemde ervaring; een simpel probleem dat maanden lang mijn leven een stuk ingewikkelder maakte.

Uitzicht vanuit SNV-kantoor

Ook voor mijn werk was er een tweedeling in 2016. Voor de zomer was mijn nieuwe baan behoorlijk frustrerend, maar na de zomervakantie gaat het een stuk beter. De bureaucratie is er nog steeds, maar we trekken ons er niks van aan, onder het motto: “Vraag niet om toestemming maar om vergeving”. Momenteel geniet ik van mijn team van 20 mensen die lekker aan de slag zijn in 55 dorpen in het hele land (zie tuinbouwperikelen).

Ineke

Wat mijn leventje betreft, is er over het afgelopen jaar minder enerverends te vertellen. Ik werk nog steeds lekker op de Nederlandse school, en bij Alemachen. Op school geef ik sinds de zomer een keer per week Nederlandse les aan vier middelbare-school-leerlingen, variërend van 13 tot 17 jaar. Lastig wel: de jongste is een ADHD-er met nogal puberachtige weerstand tegen de les, de oudste is een serieuze meid die echt wat wil leren. Om samen met hen een leuke les te hebben, is soms een uitdaging. Daarnaast geef ik twee ochtenden per week de inburgeringscursus, het afgelopen halfjaar had ik 14 leerlingen verdeeld over twee groepen. Sinds december ben ik bezig een groep van acht de beginselen van de Nederlandse taal bij te brengen.

Alemachen, het kindertehuis waar ik eens per week help, heeft sinds de zomer een nieuwe manager. Diny, de vorige Nederlandse ‘manager’ is opgevolgd door een ‘aba’ van de Lazaristen. De Lazaristen zijn de eigenaars van het tehuis, en vanuit deze katholieke groep werd deze man aangewezen om te gaan wonen in Alemachen, en naast zijn reguliere baan ook het tehuis te managen. Hij is behoorlijk streng voor het personeel, wat niet altijd slecht uitpakt, en vindt ook dat de taak om de kinderen elke week te begeleiden naar het ziekenhuis voor de check-up, gedaan moet worden door de lokale staf. Daardoor viel voor mij deze activiteit weg, wat ik wel jammer vind. Nu help ik meer in de klas, en doe ik allerlei ‘klusjes’ die langskomen.

Iets heel anders wat het afgelopen halfjaar langskwam: op een avond vond ik een piepkleine pup langs de kant van de weg vlakbij ons huis.  De oogjes nog dicht, en naast haar een bakje melk, duidelijk was ze dus bewust daar neergelegd was. Ik nam haar mee naar huis, en de acht weken daarop was ons leven sterk bepaald door het grootbrengen van dit kleine hondje. De eerste week met spuitjes, dag en nacht om de twee uur……. daarna met flesjes, bordjes pap etc. Ze ging in een doos mee naar school, om in de pauzes van mijn lessen weer even gevoed te worden, onder veel bekijks van de leerlingen uiteraard. We probeerden vanaf het begin ons niet aan haar te hechten, geen naam te geven etc., maar ja het was een schattig hondje. Dus toen ze na acht weken na wat oproepen voor adoptie werd opgehaald was het wel even slikken. (ze kon echt niet blijven want twee grote honden in huis is genoeg) Gelukkig heeft ze een prima tehuis gevonden bij een Finse familie met twee kinderen.

Ons koor: Ook hier een verandering: de vorige dirigent en zijn vrouw die als sopraan het koor versterkte, vertrokken deze zomer naar Duitsland. Ik werd gevraagd om het dirigeren over te nemen; dus sta ik sinds september voor het koor te zwaaien, in plaats van erin te zingen. Een heel nieuwe, leuke ervaring. Een hulp bij het voorbereiden van de liederen is de elektrische piano die ik kon overnemen van de vertrekkende dirigent. Een hele aanwinst in huis!!!

En……in 2016 hebben we nog maar weer eens gezien hoe mooi Ethiopië is toen we in mei een korte vakantie in Bale mountains vierden. De foto’s bij dit verhaal zijn het resultaat.

Hoogste tijd om iets te plaatsen op deze blog. We zitten hier inmiddels drie weken, en het lijkt eerlijk gezegd al veel langer, betekent dat dat we ons hier al behoorlijk thuis voelen?

Koffiedrinken bij Kaldi’s

Ons huis begint al echt een beetje gezellig te worden, we hebben dan ook aardig wat spullen aangeschaft, zowel 2^de hands van een vertrekkende familie, als nieuw. Een hele verbetering zijn de 2^de hands bamboe eetkamerstoeltjes met vrolijk rode kussentjes, waarop we eindelijk lekker kunnen zitten zonder rugpijn te krijgen. Ook van bamboe en een hele aanwinst is het boekenrekje dat we hebben laten maken bij een klein bedrijfje vlakbij ons huis. Het rood-oranje kleed op de vloer en de prachtige slinger met alle kaarten eraan aan de muur maken het nog sfeervoller. [Read more…]