2016 alweer, de tijd gaat snel…..

Beste familie en vrienden,

Twee dagen voor de kerst is het tijd om de balans op te maken en vooruit te kijken. Afgelopen jaar was een vrij rustig jaar voor ons. Ineke’s werk op de Nederlandse school gaat zijn gangetje al zijn er wel steeds nieuwe collega’s te verwelkomen. Dat is na 3 jaar Ethiopie sowieso wel een punt: in het begin ben jíj de nieuwkomer; nu zijn we haast al oudgedienden.
Wat bijzonder was voor mij, Ineke, dit najaar, was de dubbele groep inburgeraars. Dat betekende zowel op dinsdag als op donderdag dubbele uren draaien. Intensief maar ook leuk; degenen die slagen sturen lieve bedankjes. Maar niet iedereen slaagt voor alle drie de onderdelen; zelfs niet na meerdere pogingen. Het blijft een maf systeem.
Het werk op Alemachen is nog steeds leuk; elke woensdag naar het ziekenhuis waar een groep kinderen voor check-up de arts zien, dan met een auto vol kinderen terug naar Alemachen. Ze weten inmiddels dat ik op de terugweg op bananen tracteer. Altijd een succes.
Hike, de secretaresse van Alemachen, vroeg me peetmoeder te worden van haar dochtertje, zoiets sla je niet af. Een mooie ervaring. En een lief meisje..

Net voor de zomervakantie waren we uitgenodigd voor de bruiloft van Daniel, onze ex-waker, met zijn mooie Enaddis. Zoals in zoveel landen kost een trouwpartij in Ethiopie meer dan een rib uit het lijf van de geliefden. Wat ons opviel was de centrale rol van de fotograaf; die de hele dag van minuut tot minuut regisseerde. De hele dag is één grote fotoshoot.

de bruiloft van Daniel en Enaddis

Eerst bij hem thuis, dan bij haar, dan in het park en dan weer bij hem thuis. Er zijn een paar momenten van bezinning, maar juist die stichten verwarring. Zelfs de priester weet nauwelijks wat te zeggen; en de fotograaf legt het echtpaar uit wat ze moeten doen met de ringen (nee, niet aan de linkerhand….). En dan is er opeens een oude man die een traditionele zegen uitspreekt waar sommige aanwezigen mee instemmen en anderen stug zwijgen. Het leek ons een illustratie van een soort identiteitscrisis onder de stadsbevolking die wel de klepel van de modernisering heeft gezien, maar niet weet waar de klok echt hangt. Uiteraard wordt er veel gedanst en gezongen; steeds onder aanvoering van een aanstekelijk vrolijke frans. Die blijkt ingehuurd voor 100 Euro; toch ook weer een maandsalaris. Het hoogtepunt is wel de rit over de rondweg van Addis (van huis naar het park en later, na vele foto’s, weer terug). Tot twee keer toe stopt de stoet en springen de vrienden van het paar van hun bromfietsen voor een rondedans om de bruidsauto. Het verkeer komt acuut tot stilstand, gevolgd door veel getoeter totdat iedereen klappend en grijnzend weer in de auto’s en op de brommers stapt. Het was een mooie dag.

Minder fijn was het afscheid van onze hondstrouwe makker Alesi. Na ruim 16 jaar hebben we haar dit najaar laten inslapen en begraven in de tuin. Ze was dement en zakte (te) vaak door haar achterpoten. Triest om haar te zien ‘gaan’, maar het was mooi geweest. Haar vervangster stond al klaar: een jonge straathond die eind vorig jaar als kleine pup bij ons in de tuin was gegooid. We noemen haar Wusha (spreek uit ‘woesha’). Dat is Amhaars voor hond, dus dat levert nog wel een verbaasde blikken op. Wusha is iets groter dan Alesi, en iets gehoorzamer. Wel springt ze ook gewoon bij ons op de bank, en is ze heel erg lief en aan ons gehecht. Lastig is dat ze nog moeite heeft met alleen-zijn: soms bijt ze nog dingen kapot als we even niet thuis zijn.
Ook in 2105 hebben we weer genoten van het zingen in het koor van de Duitse kerk. Sinds de zomer hebben we een nieuwe dirigent en het zingen gaat nu (nog) lekkerder. Er zijn ook een paar nieuwe zangers bij gekomen zodat we altijd wel met minimaal zes mensen zijn… Wat ook een groot succes was, was de jaarlijkse kerstmarkt voor de school van de Duitse kerk. Gerrit was daar opper-stalmeester voor de barbecue (jullie weten dat hij daar veel ervaring mee heeft….ahum) met maar liefst 1.200 Duitse braadworsten. Zo leer je nog eens wat.
Na ruim 3.5 jaar vertrek ik, Gerrit, bij Fair and Sustainable. Het is een goede tijd geweest. De club is gegroeid van drie naar negen consultants. De omzet is vervijfvoudigd en de winst is solide. Tijd om te gaan dus; gelukkig is er een goede opvolgster, net zo oud als ik en iets minder eigenwijs. Sinds oktober werkt ze als manager en houd ik me bezig met het afronden van een paar grotere klussen m.n. het schrijven van een boek over de laatste hype van ontwikkelingshulp: contractfarming. Over bedrijven zoals Heineken die tienduizend boeren contracteren om moutgerst voor ze te verbouwen.
Vanaf januari ben ik weer terug bij onze eerste ‘liefde’: SNV waarvoor we in 1990-94 ook werkten in Tanzania. Grappig genoeg lijkt het project erg op mijn werk in Albanië. Het is een tuinbouw project met als doel om 30.000 boeren aan 40% meer inkomen te helpen. Dat is een veel te optimistisch doel; hoe kun je met een éénmalige injectie van 6 miljoen elk jaar 12 miljoen extra inkomsten generen bij kleine boeren met achterstanden op allerlei gebieden? Maar ja, beleidsmakers en politici willen ook wat. Hoe het ook zij, we gaan met een team van een stuk of tien mensen er lekker drie jaar aan zitten sjorren. Na de afwisseling van veel verschillende, korte, consultancy klussen heb ik wel weer zin om een paar jaar te focussen op een beperkter vakgebied met een vast team.

Onze kinderen zitten ondertussen gezellig in Amsterdam. Rienke heeft snode plannen met een website voor (hoe kan het ook anders) reizigers. Jenne Jan is bijna klaar met zijn masters media en journalistiek en gaat daarna aan de slag bij de buitenlandredactie van de Volkskrant, waar hij afgelopen jaar ook al werkte.

We zitten dus nog wel even (3 jaar) in Ethiopië. Het blijft een fascinerend land. De afgelopen weken hebben we met vrienden een vakantie in het noorden doorgebracht. Wandelen in het Simien gebergte was een letterlijk (4.000 meter) en figuurlijk hoogtepunt. Aan het eind van die reis kregen we wel een ernstige schrik: Gerrit kreeg op straat in Aksum een soort epileptische aanval. Met spoed naar het ziekenhuis daar, en na een eerste onderzoek het advies om snel naar Addis te gaan voor verder onderzoek….. dat was dus even een spannende tijd, maar uiteindelijk is er niets gevonden. De oorzaak van de aanval zou een gebrek aan bepaalde mineralen zijn (Kalium?, Magnesium ? ) door de uitdroging als gevolg van de hoogte.

Rest ons nog iedereen een heel goed en gezond nieuwjaar te wensen,

lieve groet van Gerrit en Ineke