Terugblik op 2016

Beste mensen, hoog tijd voor een update.

Gerrit

In januari 2016 meldden we al dat ik, Gerrit, een soort epileptische aanval had gehad tijdens onze kerstvakantie in Noord Ethiopië. Na een paar onderzoeken concludeerde de neuroloog dat er was geen schade was te vinden, en ook niet wat oorzaak zou kunnen zijn. “Als er binnen drie maanden geen tweede aanval komt, dan is het verder niks”. Als troost: 1 op de 200 mensen krijgt zo’n éénmalige aanval.

Ruim een maand ging het ook prima, maar daarna kreeg ik last van een vreemd soort lichtheid in mijn hoofd. Soms was het zo erg dat ik niet naar mijn werk kon. Ik had het gevoel dat het met mijn evenwichtsorgaan te maken had. Meer dan een gevoel was dat niet; er was geen enkel patroon te ontdekken wanneer het zich voordeed en waarom.

Ik had al een afspraak met de duizel-poli in Ede voor in de eerste week van onze zomervakantie, toen ik het briljante idee kreeg toch maar een nieuwe bril te kopen. De vorige was namelijk een paar maanden daarvoor door de honden kapot gebeten. Vanaf het moment dat ik de bril op deed waren de symptomen voor 95% verdwenen! Ik kon al die tijd prima zien, maar ergens ging het dus toch fout in de “bedrading”. Ik denk nog steeds dat het iets met mijn evenwichtsorgaan te maken heeft; de 5% die er nu nog is komt boven als ik lang in een auto zit op bochtige wegen. Al met al een vreemde ervaring; een simpel probleem dat maanden lang mijn leven een stuk ingewikkelder maakte.

Uitzicht vanuit SNV-kantoor

Ook voor mijn werk was er een tweedeling in 2016. Voor de zomer was mijn nieuwe baan behoorlijk frustrerend, maar na de zomervakantie gaat het een stuk beter. De bureaucratie is er nog steeds, maar we trekken ons er niks van aan, onder het motto: “Vraag niet om toestemming maar om vergeving”. Momenteel geniet ik van mijn team van 20 mensen die lekker aan de slag zijn in 55 dorpen in het hele land (zie tuinbouwperikelen).

Ineke

Wat mijn leventje betreft, is er over het afgelopen jaar minder enerverends te vertellen. Ik werk nog steeds lekker op de Nederlandse school, en bij Alemachen. Op school geef ik sinds de zomer een keer per week Nederlandse les aan vier middelbare-school-leerlingen, variërend van 13 tot 17 jaar. Lastig wel: de jongste is een ADHD-er met nogal puberachtige weerstand tegen de les, de oudste is een serieuze meid die echt wat wil leren. Om samen met hen een leuke les te hebben, is soms een uitdaging. Daarnaast geef ik twee ochtenden per week de inburgeringscursus, het afgelopen halfjaar had ik 14 leerlingen verdeeld over twee groepen. Sinds december ben ik bezig een groep van acht de beginselen van de Nederlandse taal bij te brengen.

Alemachen, het kindertehuis waar ik eens per week help, heeft sinds de zomer een nieuwe manager. Diny, de vorige Nederlandse ‘manager’ is opgevolgd door een ‘aba’ van de Lazaristen. De Lazaristen zijn de eigenaars van het tehuis, en vanuit deze katholieke groep werd deze man aangewezen om te gaan wonen in Alemachen, en naast zijn reguliere baan ook het tehuis te managen. Hij is behoorlijk streng voor het personeel, wat niet altijd slecht uitpakt, en vindt ook dat de taak om de kinderen elke week te begeleiden naar het ziekenhuis voor de check-up, gedaan moet worden door de lokale staf. Daardoor viel voor mij deze activiteit weg, wat ik wel jammer vind. Nu help ik meer in de klas, en doe ik allerlei ‘klusjes’ die langskomen.

Iets heel anders wat het afgelopen halfjaar langskwam: op een avond vond ik een piepkleine pup langs de kant van de weg vlakbij ons huis.  De oogjes nog dicht, en naast haar een bakje melk, duidelijk was ze dus bewust daar neergelegd was. Ik nam haar mee naar huis, en de acht weken daarop was ons leven sterk bepaald door het grootbrengen van dit kleine hondje. De eerste week met spuitjes, dag en nacht om de twee uur……. daarna met flesjes, bordjes pap etc. Ze ging in een doos mee naar school, om in de pauzes van mijn lessen weer even gevoed te worden, onder veel bekijks van de leerlingen uiteraard. We probeerden vanaf het begin ons niet aan haar te hechten, geen naam te geven etc., maar ja het was een schattig hondje. Dus toen ze na acht weken na wat oproepen voor adoptie werd opgehaald was het wel even slikken. (ze kon echt niet blijven want twee grote honden in huis is genoeg) Gelukkig heeft ze een prima tehuis gevonden bij een Finse familie met twee kinderen.

Ons koor: Ook hier een verandering: de vorige dirigent en zijn vrouw die als sopraan het koor versterkte, vertrokken deze zomer naar Duitsland. Ik werd gevraagd om het dirigeren over te nemen; dus sta ik sinds september voor het koor te zwaaien, in plaats van erin te zingen. Een heel nieuwe, leuke ervaring. Een hulp bij het voorbereiden van de liederen is de elektrische piano die ik kon overnemen van de vertrekkende dirigent. Een hele aanwinst in huis!!!

En……in 2016 hebben we nog maar weer eens gezien hoe mooi Ethiopië is toen we in mei een korte vakantie in Bale mountains vierden. De foto’s bij dit verhaal zijn het resultaat.