lekker bezig in en rond Addis

Sinds ons vorige schrijven is al weer een maand verstreken, de tijd lijkt nu steeds sneller te gaan. We krijgen het dan ook steeds drukker met allerlei bezigheden.

Ik, Ineke ben de afgelopen week begonnen met lesgeven op de Nederlandse school. Ik geef les aan 3^de klassers middelbare school. De leerlingen, die meestal  1 of soms 2 Nederlandse ouders hebben, komen na hun schooltijd op een internationale school naar het Nederlandse schooltje op het terrein van de Nederlandse ambassade, waar wij ze Nederlandse taal en kennis van de Ned. cultuur bijbrengen.

Daarnaast ben ik begonnen met assisteren bij de Nederlandse les aan buitenlanders, mensen die in het kader van de wet gezinshereniging naar Nederland willen. Daarvoor moeten ze eerst voor een toets slagen, waarvoor ze in deze cursus van 24 lessen worden klaargestoomd. Sinds 2 jaar is deze toets behoorlijk zwaarder geworden, waardoor lang niet iedereen slaagt. Analfabeten worden sowieso niet toegelaten tot de cursus, voor hun eigen bescherming, omdat ze nooit na afloop van 24 lessen de toets zullen kunnen halen. En de cursus is behoorlijk duur. Ik begrijp nu dus dat de analfabeten die ik via Vluchtelingenwerk in Ede kende, en die de alfabetiseringscursus eerst moesten doorlopen voordat ze aan de inburgering konden beginnen, de laatsten van die groep waren. Een Wilders-effect dus. Alleen enigszins kansrijke mensen kunnen we tot onze maatschappij toelaten.

In de komende wekenwil ik dan ook beginnen met bijlessen geven aan wat zwakkere broeders en zusters, om deze mensen een kans te geven, mijn persoonlijke anti-Wilders kruistocht… Vaak zijn het partners van Somalische vluchtelingen, met weinig opleiding. Schrijnend dat de drempel om je te herenigen met je partner door onze Nederlandse wet zo hoog opgeworpen is.

Een keer per week ga ik ook nog naar het kindertehuis Alemachen, waar ik eerder over schreef. Ik ga daar nog steeds met de minibus naartoe, dat blijft toch leuk ter afwisseling. Een keer hebben ze me gerold. Geen geld trouwens, per abuis grepen ze een opgerold zijden tasje in een hoesje, dat ‘voelt’ als een goed gevulde beurs zeker; jammer, aan het tasje was ik ook wel gehecht. Verder rijd ik nu ook in onze eigen auto door de stad, bv. als ik naar school ga. Het geeft een gevoel van vrijheid zelf te rijden, en de weg te leren kennen, ik heb voor de zekerheid meestal de plattegrond van Addis bij me. Maar het verkeer is echt een crime, je moet voortdurend op je hoede zijn voor de rare capriolen van je medeweggebruikers.

Intussen ben ik ook een avond per week op yoga, ga ik een thaise-massagecursus doen, heb een vrouwen-schilderclub gevonden waar ik me bij ga aansluiten, en ook een koor waar ik misschien bij ga; verder gaan we beiden twee keer per week naar een sportschool, en uiteraard gaan we lekker door met elk 2 uur per week amhaarse les. Kortom het leven wordt steeds afwisselender. Hier in huis wordt intussen de was gedaan en worden de vloeren gezogen en gemopt door Biadg, de ´tuinjongen´, met wie ik ook m’n amhaars flink oefen.